In "Sentimental Value" filmt Joachim Trier familiewonden die nooit helen.

DE MENING VAN DE WERELD – NIET TE MISSEN

Een beeld loopt door Valeur sentimentale , de zesde speelfilm van Joachim Trier , winnaar van de Grand Prix op het laatste filmfestival van Cannes: dat van een gezicht dat door de camera wordt onderzocht, waar een traan in de ooghoek verschijnt die niet wilde vallen. Een pijn die heel aanwezig is onder de oppervlakte, maar wordt tegengehouden. Dit verdriet dat van ver komt, lijkt Gustav Borg (Stellan Skarsgård), een gerenommeerd filmmaker die al vijftien jaar niet meer heeft geacteerd, te verbinden met zijn twee dochters met wie hij een even afstandelijke als complexe relatie onderhoudt, Nora (Renate Reinsve), de oudste, en Agnès (Inga Ibsdotter Lilleaas), de jongste. Het begeleidt de kijker gedurende dit familieverhaal met een sterke emotionele lading. In een dromerige sequentie, die zich op driekwart van de film afspeelt, smelten de gezichten van de drie personages samen, tegen een zwarte achtergrond, in een verontrustend spel van bijna monsterlijke combinaties waarin deze licht vochtige ogen onder het licht altijd goed te zien zijn.

Prozaïscher gezegd erfde het trio ook een oud huis in Oslo dat toebehoorde aan Gustavs familie en waar Sissel, zijn ex-vrouw, woonde, wiens dood het begin van het verhaal markeert. In dit grote, donkere houten gebouw met rode lijnen, versierd met een tuin, groeiden Nora en Agnes op. Ze zagen hun ouders daar ruzie maken en vervolgens uit elkaar gaan, ze bespioneerden stiekem de sessies van hun psychologe moeder en speelden dat ze de grote trap af renden. Het was daar, lang daarvoor, dat de betovergrootvader van Nora en Agnes stierf, en dat hun grootmoeder werd geboren en vervolgens onder pijnlijke omstandigheden stierf.

Je hebt nog 73,7% van dit artikel te lezen. De rest is gereserveerd voor abonnees.